FAKT: Powikłania neurologiczne związane z wcześniactwem mogą pojawić się również w późniejszym okresie rozwoju dziecka.

Im poważniejsze powikłania neurologiczne wystąpią u danego wcześniaka, tym wcześniej będziemy mogli zaobserwować ich skutki dla rozwoju motorycznego, intelektualnego, emocjonalnego czy społecznego. Jest jednak wiele wcześniaków, które pozornie wyszły z wcześniactwa "obronną ręką", a dopiero w wieku przedszkolnym czy szkolnym ujawniają się u nich problemy związane z przedwczesnymi narodzinami. Może to być np. unikanie trudniejszych, bardziej precyzyjnych czynności motorycznych, zaburzenia percepcji, czy wynikające z nich trudności emocjonalne. Dlatego też tak ważny jest stały nadzór nad rozwojem wcześniaków, również w starszym wieku, aby w razie wystąpienia wyzwań neurologicznych, szybko otoczyć je odpowiednim wsparciem.

MIT: U wcześniaków z problemami motorycznymi, terapia powinna skupiać się głównie na rozluźnieniu napiętych mięśni kończyn i karku oraz wzmocnieniu słabych mięśni brzucha.

Terapia neurologiczna wcześniaka z problemem motorycznym będzie skupiać się przede wszystkim na rozbudowie neurologicznej mapy ciała, co pozwoli na odpowiednią koordynację grup mięśniowych podczas poruszania się dziecka. Powikłania neurologiczne wcześniactwa to nie choroba mięśni - celem terapii nie będzie więc rozluźnianie, czy wzmacnianie pewnych obszarów, a nauczenie mózgu dziecka, w jakich relacjach względem siebie i otoczenia znajdują się segmenty jego ciała, tak aby na stałe zbudować w nim kompetencję odpowiedniego wykorzystywania grup mięśniowych do swobodnego poruszania się.

MIT: Drobne problemy motoryczne wcześniaka nie mają wpływu na inne sfery jego rozwoju.

Podstawowym źródłem problemów ruchowych wcześniaka jest jego zdolność do lokalizowania swojego ciała w przestrzeni i w relacjach do niego samego. Sposób tego postrzegania "siebie" determinuje więc nie tylko, jak dziecko się porusza, ale także w jaki sposób postrzega rzeczywistość, jak się w niej odnajduje, jakie sytuacje są dla niego trudne. Dobry terapeuta będzie więc patrzył na dziecko całościowo, mając świadomość, że żadna sfera rozwoju dziecka nie jest sferą izolowaną i nie można uzyskać pełnego efektu terapeutycznego bez zajęcia się problemem u źródła.